Atlantic Crossing
augustus 2023
ST. PIERRE & MIQUELON
En nog altijd is het mistig tijdens onze oversteek van Halifax naar het Franse eiland St. Pierre nabij Newfoundland. Tijdens ons verblijf daar is de mist zelfs niet eens weggeweest. Gelukkig hebben we er wel goed kunnen inslaan voor onze overtocht en ja wel genieten hoor in de Franse restaurantjes en het brood van de echte Franse bakker.
Er was weinig ruimte in het heel kleine en ondiepe haventje voor de Red Max, dus zodra we klaar zijn gooien we onmiddellijk los voor dan eindelijk de echte oversteek naar Europa. We wachten dan ook niet tot de mist is opgeklaard, want we vermoeden dat dit nog wel weken kan duren. Die mist is daar, net zomin als in Halifax, niet zo gebruikelijk in deze maand; men vermoedt dat het met de opwarming van het oceaanwater heeft te maken.
DE ATLANTISCHE OVERSTEEK
20 juli 2023
We vertrekken weer in de dichte mist uit St Pierre et Miquelon. Omdat onze boord elektronica B&G geen kompas meer aangeeft, kunnen we alleen Truus (onze auto-pilot) een koers ingeven en volgen we ons bootje via GPS op de Open CPN elektronische kaart. Andere schepen die in de buurt komen zien we via de AIS.
De oceaan is betrekkelijk rustig en de volgende dag klaart het eindelijk op en zien we sinds enkele weken weer wolken en de horizon en dolfijntjes die om de boot heen spelen. Maar de Iridium-GO laat zien, dat er een zware depressie op ons afkomt. Het centrum van deze storm ligt op onze route! We kiezen ervoor om noordelijker te zeilen en zo geen 50 knopen maar 30 knopen wind over ons heen te krijgen. Drie dagen en nachten lopen we voor de wind achter een klein voorzeil aan om het Truus, die intussen ook op haar laatste poten loopt, niet te moeilijk te
maken.
Helaas, als de wind afneemt zien we op de weerkaart alweer een zware depressie uit Canada afkomen en moeten we besluiten alsmaar noordwest te blijven zeilen. De wind valt tussen de depressies weg, een dag en nacht blijft ons dieseltje rustig 1800 toeren draaien, waardoor we met onze zware vuile boot maar 5/6 knopen lopen.
En zo gaat het twee en een halve week steeds maar door met de ene zware depressie na de andere die over ons heen komt. Gelukkig is er wel veel oceanlife: dolfijnen, walvissen, orca's, grienden... er komt van alles langszij.
Eindelijk draait de wind noordwest en kunnen we dan met een mooi vaartje richting zuid Ierland sturen. We krijgen land in zicht en genieten van de schitterende ruige groene kust van Ierland bij zonsondergang. s ’Nachts zien we het licht van de beroemde Fastnet Rock.
Na 18 dagen op zee draaien we het Engels Kanaal op en kunnen we eindelijk naar Cowes, waar we de volgende dag zonder wind langs de Needles de Solent op stomen en in Cowes nog net een plekje aan de bezoekerssteiger vinden. We zijn terug in Europa.
COWES - WE ZIJN EINDELIJK IN EUROPA!
Cowes is een uniek gezellig walhalla voor zeezeilers met een straatje vol pubs en restaurants en winkeltjes. Uiteraard duiken we na de douche een leuk restaurant binnen voor een steak met frietjes en een pint bier.
Eindelijk geland, zonder calamiteiten en met een boot waarvan de meeste systemen het na 25 jaar en net voor het einde hebben opgegeven!
We gaan ons nog eens te buiten aan een vet English breakfast en een uitgebreid diner met de nodige wijntjes en biertjes. Op 10 augustus rond 17.00 gooien we de dieseltank nog eens vol en tuffen de Solent op richting Dover. We willen voor de volgende depressie in Breskens zijn, dus moeten toch vertrekken ondanks dat er geen wind is. Het is het vertrouwde scenario van de oversteek... heul veul wind - geen wind - heul veul wind...
Truusje, onze trouwe autopilot, kan niet meer en heeft het nu echt opgegeven dus sturen we om beurten de nacht door.
Vanaf onze oversteek van de ‘shipping lanes’ bij Dover volgen we de groene boeien van het hoofdvaarwater voorbij Oostende tot aan Zeebrugge.
BRESKENS !!!!! WE ZIJN ER !!!!!
12 augustus 2023
Het regent, het is donker en we hebben praktisch geen zicht! We krijgen de zenuwen van de AIS-wirwar aan schepen en boeien om ons heen vlak voor de monding van Zeebrugge. Als het licht wordt, klaart het gelukkig op.
Monique, Jan en Dirk doen nog een tukkie en ik geniet van de voor mij zo bekende kustlijn van Knokke tot aan de vuurtoren van Breskens. Dan maak ik iedereen wakker en we zien drie zeilboten op ons afkomen en ja hoor, Jaco met zijn nieuwe Dehler 42 en Ben met zijn 52 voet Hanse en een 44 voet Swan van een Duitse vriend komen ons toeterend tegemoet.
Wij hijsen al onze vlaggen en kunnen ons geluk niet op. Ook in de haven staan veel vrienden en familie ons juichend op te wachten.
De champagnekurk knalt, eindelijk na 8 jaar en 54000 zeemijlen zijn we weer terug. Het is feest, een jongens- en meisjesdroom is uitgekomen!
