​Red Max sailing adventures

Na 8 schitterende maanden in Zuid-Afrika te zijn geweest, verlaten we op 08.08.22 Houtbaai (Capetown) voor de langste etappe van onze wereldreis: 5750 zeemijlen voor de boeg, met een tussenstop in St Helena.

Maar eerst zijn we een uur (!) lang bezig om het spinnenweb van onze meerlijnen te ontrafelen waarmee ons bootje vastlag in deze ongelooflijke waaibaai waarin we lagen. Met recht de Kaap der Stormen!

 

We vertrekken tegen de avond en het is of we in het donker als in een sprookje langs de donkere contouren van de twaalf apostelen van de Tafelberg zeilen, met de flikkerende lichtjes van Camps Bay langs het strand en de miljoenen flonkerende sterren aan het firmament. Onvergetelijk.

 

Om Monique niet ongerust te maken, want ze voelt zich wat grieperig, meld ik niet dat er na een aantal motoruren nogal wat water staat in de bilge onder de motor! Ik pomp het weg en ontdek dan dat er een slang van het koelwater onder aan de motor lekt doordat de slangklem is gebroken. Gelukkig hebben we wat wind en kunnen we lekker zeilen.

De middag erop hebben we om beurten met onze kop onder de motor liggen hijgen om een nieuwe slangklem erop te krijgen, helaas zonder succes, maar we zeilen en met een laag toerental valt het lekken wel mee.

 

We zitten 3 dagen op de lange deining noord noord west tot ter hoogte van Luderich Namibië. Toch moet de motor er af en toe nog bij en tanken we 60 l diesel bij en pompen we het bilge water weg.

Dan kunnen we rustig vlinderen met een mooie windhoek van 140 graden.

 

Dag 7 is het kaboem kaboem door een erg rommelige zee en kunnen we alleen maar noord zeilen. We moeten gijpen en lopen daarna lekker west. Tot nu toe is de lucht alle dagen alleen maar grijs, maar de zee is rustig hoewel we over enorme hoge bergen water glijden.

Dan beginnen we uiteindelijk hard te lopen richting St-Helena en hebben we een ongelooflijk heldere nacht met miljarden heldere sterren rondom ons en tot op de horizon. 

Dag 10 begint het 's nachts ineens keihard te poeieren en plakt Monique tegen de zijkant van haar hut en ik lag achterover in mijn navigatie stoel. 30 k wind, water door het gangboord.

Ik worstel me naar buiten om Truusje (onze autopilot) bij te stellen. Monique krabbelt met verschrikte ogen in haar slipje ook naar buiten, maar dan gaan we lekker spuiten met veel regen.

 

Bij daglicht draaien we de uitgeboomde rolgenua op en hijsen we de stagfok. De golven zijn enorm tot zeker 6 meter, de hoogste voor ons tot nu toe. Werkelijk massa's water glijden onder de Red Max door.

Als we samen dan gezellig op de bank in het deckhouse zitten, worden we door een reuze golf opzij gesmeten en hangen wij achterover, spartelend met onze beentjes en armpjes in de lucht. We zijn net twee kaboutertjes; Monique krijgt er de slappe lach van. Vies weer, dus reven dan maar en zien op de gps een topsnelheid van 15.7 knopen!

In de middag donderen twee grote golven de kuip in, over Bas heen en het deckhouse in en door de openstaande ramen van de slaapkabine! Alles zeiknat dus. "Als het water in de wc-pot tegen je billen aan klotst weet je dat we nogal schuin liggen" is onze conclusie.

Dan gaat de wind wat liggen en gijpen we recht op St-Helena af met voorzeil weer bij. Net voor pikdonker vinden we bij Jamestown achter de hoge, ruige ontoegankelijke bergwand gelukkig onze rode boei. Yes, we hangen anders hadden we een nachtje moeten blijven rond dobberen. We zijn blij en de aankomstbiertjes verdiend!

 

St Helena was schitterend en geweldig, wat een mooi woest vulkanisch eiland in het midden van de oceaan, met tonijnen die bij de boot uit het water vliegen, met dolfijnen en walvissen vlakbij, die wij zelfs door de bootwand heen hoorden zingen!

Net als bij Bermuda vliegen de hele dag witte ‘long tails’ door de lucht in de thermiek van de paar honderd meter hoge rotswand. We bezoeken natuurlijk ‘Longwood House’, waar Napoleon is gestorven en rijden naar ‘Sandy Bay’ aan de zuidkant door een ongelooflijke mooi decor van groen en enorme

rotspartijen. Ook Jonathan, de oudste schildpad en levend wezen op aarde hebben we over zijn schild geaaid en we dronken coffee met scones in ‘The Government House’.

Jamestown is erg gezellig: de tijd is er stil blijven staan met de super oud Engelse huizen, waar we bij Hazel en Peter in het Consulate hotel onze coffee dronken en we heerlijke verse tonijn steaks aten in Ann’s Place.

 

Maar na 12 dagen is het tijd om weer door te zeilen. De eerste nacht is rommelig en knallen de zeilen nogal eens. Het blijft nog altijd bijzonder grijs, maar we lopen lekker en eten nasi met een gebakken eitje en augurken! De volgende dagen blijft het rommelig en moeten we veel bijsturen. Veel vliegende vissen landen in de kuip en op dek.

 

Na 4 dagen denderen we in een ruwe zee langs het eiland Ascencion en zien in het donker de gele lichtjes van Georgetown, hallucinerend eigenlijk zo midden in de oceaan in het donker.

Dan gaan de volgende dag lekker lopen, maar daarna schrik o schrik de wind valt weg en slaan de zeilen weer tegen het want. Trillingen door de boot! In de nacht moest Monique naar buiten vliegen met keiharde wind in de kont. Ze moet 25 graden afvallen vanwege een harde bui.

De volgende dag konden we fijn doorzeilen over een rustigere zee. Maar dan zien we ineens een gele boei in de zee en nog een en nog een, bizar! Ze worden zelfs aangegeven op onze AIS en blijken achteraf bij (tonijn)vissersboten te horen van Japan, China en Brazilië over een totale lengte van zeker 120 mijl en dit precies op onze koers, we vrezen dat er met deze technieken geen tonijn meer in leven blijft!

Intussen is het dan eindelijk mooi zonnig weer geworden en genieten we van schitterende zon’s op- en ondergangen. Eindeloos surfen we over een intussen kobalt blauwe oceaan. We vlinderen maar verder en verder richting noord west.

 

Op 13 september komen we langs het eiland Fernando de Noronha waar we zeven jaar geleden ook waren! Halleluja, Monique is nu ook de wereld rond gezeild en dat wordt gevierd met een lekker glaasje champagne. De fregatvogels boven ons vieren het feestje met ons mee. Twee dagen later gaan we weer over de evenaar van zuid naar noord, nog een feestje! Vanaf nu blijven we op de Noord Atlantisch oceaan, helemaal tot we weer thuis zijn.

 

Wat eten we zoal in de tropen op zee? Zuurkool met worst natuurlijk hahaha.

We glijden maar door over deze eindeloosheid. Monique en ik zitten naast elkaar over de zee te staren als plotseling een grote zilveren marlijn door de lucht vliegt! Wow wow daar proosten we op en trakteren onszelf op toastjes met baby bell.

De wind zwakt af en we halen de boom van het voorzeil af, dan zeilen we wat lekkerder. Grote vissen vliegen soms uit de zee, we maken mooie foto’s van tonijnen in de lucht!

 

Na de Amazone delta krijgen we nog flinke tegenstroom. 

Een inktzwarte lucht trekt in de nacht over ons heen en bam, ja hoor met 35 knopen wind blijf ik op de knopjes van Truus duwen tot we voor de wind onder vol zeil met een snelheid van 11 knopen doorscheuren. Dan wordt er een zwembad over ons leeg gekiept. Monique vangt de kuipkussens op, die ik naar binnen slinger. Luiken dicht. Bliksem flitsen in de lucht. In de ochtend is het rustig in een ongelooflijk gladde blauwe oceaan.

 

Onze Yanmar moet helpen nu we in een tegenstroom van de Guyana current zijn gekomen.

We varen langs de onderzeese bergrug van 3500 meter tot op 70 meter diepte! Met happy hour zien we tot onze verbijstering daar walvissen uit de zee vliegen en met een enorme klap weer in het water vallen.

 

We moeten nu blijven tuffen want de wind is op en we moeten morgen op tijd bij de uiterton zijn om de 30 mijl vanaf zee tot bij Domburg op de Suriname rivier te komen!

Precies op tijd om 10.30 lukt dat en nog met een leuke wind kunnen we al motor zeilend de rivier opkomen en met het tij mee met een gangetje van 7 knopen langs Paramaribo vliegen, daarna de brug onderdoor, langs het wrak van de Duitse Goslar en precies om 16.00 hangen we aan de boei en kunnen we dubbel vieren, dat we dit samen allemaal in 34 zeildagen volbracht hebben.

Halleluja.