​Red Max sailing adventures

Seychellen - Richards Bay

 

Na zes en een halve maand in de Seychellen zeilen we op 13 oktober door naar Richards Bay,

de eerste haven in Zuid-Afrika na de straat van Mozambique. De Belg Jan van den Eynde is overgevlogen om als super bemanning mee te zeilen, tot zelfs uiteindelijk Kaapstad.

 

Na vier dagen flink spuiten door een wilde zee zijn we al in de buurt van het Franse eiland Mayotte.

 

In betere tijden stopten de wereldzeilers allemaal halverwege in het noorden van Madagascar.

Helaas voor ons in deze Corona tijden is dit geen optie en zeilen we door met een mogelijke tussenstop op Mayotte bij de Comoren.

 

Ondanks de wilde zeeën besluiten we toch door te zeilen en zien enkele mannen in houten open bootjes met buitenmotor over de golven tussen de eilanden stuiteren. Zij varen 20 mijl in deze bootjes van de arme Comoren naar het Franse Mayotte, waar het leven een klein beetje beter lijkt.

 

We krijgen veel water binnen door lekkende uitgedroogde luiken en moeten zelfs tientallen emmers met bilge water naar buiten sjouwen.

 

De straat van Mozambique is berucht voor plotseling opkomende tropische stormen.

We zijn ervan gespaard gebleven, maar belanden dan in de nacht van 20 oktober in de golfstroom van Mozambique met harde wind op kop en liggen dan tegen huizenhoge stijle golven te knallen.

We besluiten om het stagzeiltje te strijken om met motor bij tijdens de inktzwarte nacht wat rustiger over de golven te dansen en niet steeds in diepe kuilen te denderen.

 

De zee is zo wild, dat zelfs de overal aanwezige boobies (Jan-van-Genten) die als torpedo’s naar vis duiken, hier niet te zien zijn.

Met het stagzeiltje bij zeilen we weer door, maar dan valt de wind weg en slingeren we alle kanten op, de Fransen noemen dit “Hache et terrible”.

 

'Help help!!"horen Jan en ik ineens van in de boot. We vliegen naar buiten en zien Monique aan de achterstag hangen met een door het water sleurende emmer aan een eindje rond haar pols. Ze wilde water scheppen en werd bijna de zee ingesleurd! Ik grijp het lijntje en kan de emmer binnen trekken, Wow Monique bijna in zee!

 

De zonsop- en ondergangen zijn spectaculair en uiteindelijk spoelen we op 27 oktober in een donkere nacht de haven van Richards Bay binnen.

Het is onduidelijk waar we in deze ondiepe haven moeten aanmeren en knopen de boot dan maar vast aan een krakkemikkig steigertje, we duiken onze kooien in.